داستان سرایی چیست؟

داستان‌ سرایی را می‌توان سرمنشاء زندگی اجتماعی در نظر گرفت و آن‌را یکی از ابزارهای مدیریت دانش دانست. داستان ‌سرایی انتقال حوادث به کلمات، تصاویر و صداها اغلب از طریق بدیهه‌گویی و یا دستکاری و تزئین است. داستان‌ها یا روایات در هر فرهنگ و در هر سرزمین به‌عنوان ابزار سرگرمی، آموزش، حفظ فرهنگ و به منظور پرورش ارزش‌های اخلاقی به اشتراک گذاشته می‌شود.

از ابتدای مدیریت دانش، داستان ‌سرایی به‌عنوان یک روش قدرتمند برای به‌ اشتراک گذاشتن و انتقال دانش، به ویژه دانش تجربی و ضمنی مورد استفاده قرار گرفته است. در واقع داستان سرایی در مدیریت دانش به این معنی است که فردی که دارای دانش ارزشمند است، داستان‌هایی از تجربه خود را در مقابل افرادی که مایل به کسب دانش هستند، بیان می‌کند. با وجود آنکه داستان‌ سرایی روش کاملاً ساده‌ای می‌باشد اما اگر به درستی اجرا شود قادر به به ‌اشتراک گذاشتن سطح عمیق‌تر دانش بیش از به ‌اشتراک‌گذاری اطلاعات است. داستان ‌سرایی توانایی زیادی برای به اشتراک گذاشتن تجربه و درس ‌آموخته‌های یک فرد دارد؛ زیرا داستان‌های تاثیرگذار می‌توانند مفاد غنی را همراه با محتویات آن بیان کنند.

چرا داستان سرایی بکار می‌رود؟

اگر سازمان می‌تواند تمامی دانش‌های خود را از طریق سیستم‌های اطلاعاتی به اشتراک بگذارد، احتمالاً نیازمند ابزار داستان‌ سرایی نیست. فرایند انتقال دانش برای داستان‌سرا و مخاطبان آن زمانبرتر از استفاده از سیستم‌های فناوری اطلاعات است؛ با این حال، داستان‌نویسی دارای منافع قوی و منحصر به فردی است که در اکثر ابزار/ تکنیک‌های مدیریت دانش به ندرت وجود دارد.

از جمله این منافع قوی و منحصر به فرد می‌توان به انتقال بخش ضمنی دانش، پرورش روابط خوب بین داستان‌سرا و مخاطب و ایجاد شور و علاقه در مخاطبان اشاره کرد.